"Sonsuz güzelliğine bakıyor yorulmuş gözlerim.
Kafamı kaldırıp baktığım etrafta senin izlerin."

Kapıyı evimin anahtar deliğinde çevirmeye başladığımda gülümsediğimi biliyorum. Açtığım kapının ardında sen olacaksın diye... Ayakkabılarımı çıkartmaya başladığımda yüreğimin heyecanını bırakıyorum evin içine. Sonra hızlıca mutfağa, banyoya, yatak odasına girip inceliyorum hevesle dokunduğun, bir şekilde izini bıraktığın her köşe bucağa bakıp, ben de dokunuyorum. İçinde sen varken kutladığım kavuşma bayramlarına inat "sen vardın" diye yad ediyorum yine bayramları.

Dokunduğun ve sen dokundun diye var olan en değersiz eşya benim bedenim sanıyorum. Sen dokundun diye şükrettiğim varlığıma, kutsal bir emanetmişcesine sana layık bir yaşamı hakim kılmaya çalışmam da bu yüzden değil mi zaten?

Senin varlığının hissedildiği her iklimde nefesim daha bir sıhhatli, dimağım daha bir aydnlık. Seni sevmekle “şerefli” madalyasını taktığım yüreğimde senin merhametine emanet.

Tüm yaşamımı senin dokunabileceğin kadar yakınında istemem de bencillikten. Zira ben cennet dediğim koynunda ölmeyi şahadet saydım.

Benim bütün dualarım seninle bu nedenle. Bundan sonrası Ertan ANAPA’nın güzel sesiyle Sezen Cumhur Önal’ın sözlerine havale....



Gün önemsiz görünsede 14 Şubat’tı. Ben de hayatımın kadını müstakbel eşime iki kelam ettim. Ettirmek nasip ettiği için Allah’a şükürler ediyorum.

Seni kadrini bilecek kadar çok seviyorum.