Aşk, mutluluktur. Yapmaya cesaret edemediğin ya da öncesinde hiç düşünmediğin şeyleri yapmak için kahraman ilan edilebileceğin bir duygudur. Amacım aşkın tarifini yapmak değil, aşkımı anlatmak. Benim kahramanımı anlatmak... Ne çok övünürsem övüneyim, asla yere göğe sığdırımadığımı anlatmak. Bir tesadüftü karşılaşmamız, ilk el sıkışmasıyla başlayan bir düştü. Hiç olmayacak gözüyle baktığımda bile, umudun yitirilmemesi gerektiğini öğretendi. Çok koştuk, çok yollar katladık, yavaşlamadık hiç, onca engele rağmen sadece birbirimize sarılmayı öğrendik. "Kimse olmasa bile ben varım"ları kullandık. Zor zamanlar vardır ya, kimseyi yanında istemediğin, yüreğin sürekli Ankara kasım ayı gibi bulutlu, depresif halde; tek rengin olur o senin. Sevgi, zaman ve emek ister, zaman aralarını doldurmak değil. İnanç ve güven ister, saygıda kusur edilmemesi için. Şefkat ister, yeri dolmayacak bu duygunun sürekliliği için.
Gölgesinde dinlendiğim bir ağacım olsun istedim hep; sırtımı dayayıp kimi zaman çenebazlaşayım, kimi zaman sessizliğime ortak olsun, elimdeki çakımla yonttuğum dalına, şekil vermemde yardımcı olsun, meyveleri konusunda cömert olsun, o kadar çok dalı olsun, o kadar çok yıllanmış bir gövdesi olsun ki, hiç bir rüzgar sallamasın. Mevsimsel yaprakları düşsün, ancak hep yenileri açsın, kökü o kadar derinde olsun ki, kendinden sonrakilere bile hayat versin. Ben bulduğumu sanmıştım ağacımı... Ya siz?